ATAM

Uzun uzun kavaklar

Dökülüyor yapraklar

Ben Atam’a doymadım

Doysun kara topraklar!

İşte hep bu şiir gelir aklıma her 10 kasımlarda…

Her 10 kasım’da mutlaka bir şiir okurdum. Okurdum ama ne okuma öyle bir yürekten gelirdi ki göz pınarlarıma hakim olamazdım. Duygu yoğunluğumun sebebi ona olan sevgi ve özlemdi. Onu bize ne kadar güzel anlatmış ve öğretmiş öğretmenim.

Kutlama hazırlıkları zamanı gelir. Ben seçilmişim şiir okumada öğretmenin şiirimi verir ben ezbere başlarım. Evde çalışıyorum annem nasıl okumalıyım bir kez de ondan dinlerim. Öğretmenim zaten gerekli bilgileri vermiştir. Şuraları vurgulayacaksın. Hissedeceksin. Bak şurada şunu demek istemiş diyerek Atamızın yaşadığı tarihlerin bilgilerini tekrar anlatır öğretir bize.
Evde hazırlanmaya devam... Anneme okuyorum evet artık ezberlemişimdir. Akşam olur sofra hazır babamı bekliyoruz. Babam gelir, Baba okuyabilir miyim şiirimi diyerek başlıyorum şiirime okuyorum, babam beğenisini kocaman bir öpücükle belli ediyorum. Artık eminim şiirimi güzel okuyabilirim ve ezberim hazır.

Sabah okula gidiyorum. Giderken bahçedeki kasımpatılarından da bir demet yapıyor annem

Okulda atamızın büstünü kasımpatılarıyla süslüyoruz.


Saat yaklaşıyor ve her 10 kasımda olduğu gibi dökülen yapraklarla birlikte saat 9:05 de siren sesleriyle atamıza saygı duruşu.


Ve onun yüceliğini ve ilkelerini anlatan şiirler konuşmalar.


Her 10 kasımda seni özlemle anacağız ATAM


İlkelerin sonsuza dek yaşıyacaktır.